آرام من بی حسن حال تو آیا میسر است؟!

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

ما عرفت آنچه باید را...

وقتی به خودت و جهان اطرافت نگاه می کنی

وقتی لابه لای تمام مباحثه های اصول دینت می فهمی هنوز خدایت را نشناختی

وقتی کمیت توحیدت می لنگد

وقتی راضی نمی شوی به رضایی که برایت خواسته اند

وقتی توکلت سست می شود

آن وقت به حال روزگار و دنیایت نه

به حال آخرت و " ما عرفت" های روزگارت باید بگریی

باید به جنگیدن هایی که با میل بوده و اشتیاق شک کنی...

که من چون خواستم، می جنگم؟ یا چون باید بجنگم، می خواهم؟

حالا

با اطمینان می دانم

نخواستم...

 که تو خواستی....

نماندم ...

که تو نگهم داشتی...

برای چه؟

که کم بودنم را به رخم بکشی؟

که  یادم دهی چطور کنار تمام سختی های زندگی ام قد بکشم و بزرگ شوم؟

که چطور نخواهم

اما راضی شوم؟

به رضایتی که تو برایم خواستی

چقدر دلم برای زخم هایم تنگ می شود

برای زخم هایی که وقتی به دنبال التیامش می روی عشقی از جنس خدا را در آن می بینی

دلم برای رنج ها و درد هایم تنگ می شود

باید یادم نرود

این زخم ها و لذت هایش...

کاش یادم نرود...

 

 

کم کم هوای دل من خوب می شود

الهی به امید تو...

درست سال پیش بود که همین جا نوشتم  که چرا نمیشه من دیدار آقا برم...

امسال اما تو شرایط خاص دعوت شدم...

راستش را که بگویم انقدرعصبانی ام،انقدر احساس تاسف همراه با دلسوزی درونم پر است که اگر پای شما در میان نبود شاید حتی دلم نمی خواست که بیایم.

و...(هزار ها حرف که فعلا فرو خورده می ماند!)

اما زنگ زدن های پی در پی دوستانم، پیام های سرشار از لطفشان مجابم کرد که انگار شرایطم خاص شده است، انگار خیلی هم نباید ربطش دهم دلخوری هایم را به این دیدار،حسابش را جدا کنم،جدا از تمام گلگی هایم...انگار کمی اختصاصی تر خودتان مقدماتش را فراهم کرده اید...

دارم آمده می شوم...

از همان ابتدا که قرار شد ویژه شما را ببینم،همان یک ماه پیش فکر کردم که حداقل انقدر بد نباشم که رویم نشود سر بالا بگیرم و نگاهتان کنم..

با انگیزه اینکه خوب شوم، که لایق شوم تلاش کردم،حداقل بهتر از آن موقع ام باشم که وقتی حضورتان رسیدم انقدرها هم از من متنفر نشوید!انقدر ها هم...

کم کم باید آماده شوم...غسل زیارت کنم..بیایم که از دلم دربیاورید...خستگی این یکسال را...که برخلاف هم سنگرهایم امید به روحم تزریق کنید!از آینده ای بگویید که ازان من است، ازان ماست....از انقلابی بگویید که برخلاف نگاه کوتاه برخی پر از نکات مثبت است و امید و روشنایی...

من هرچه که تلاش کنند که سیاه بگویند و سیاه بنویسند باز هم مخالفم...منکر مشکلات نمی شوم که واقعیت هایی است که باید دیده شود اما انقدر ها هم بی معرفت نسبت به نعمت ها نیستم که اگر شکر نگوییم از ما خواهند گرفت.

قلب من که از این همه بیان مشکل گرفت!اما صبر جمیل شما و انگیزه بعد از آن دیدنی می شود...

کاش فرصتی داشتم که دردودل کنم برایتان، کاش شنونده حرف های مگویم می شدید،کاش نصیحت های پدرانه تان را مخصوص برایم زمزمه می کردید، کاش قسمت می شد بوسه بر عبایتان، کاش می شد مخاطب کلمه ای از شما باشم، مستقیم... بی هیچ واسطه ای.

سرشارم از محبتی که هرچه معرفتش زیادتر می شود،اطاعتش هم سعی در فزونی دارد.

دلخوشم به لحظه ای که حال تمام زندگی ام را خوب کنی. تمام سختی اش به این لحظه می ارزید...شاید این بار،بار آخرم باشد.

 

تقدیرِ قدرِ خویشتن

توقع داشتن یا نداشتن هاست که  باعث ایجاد دلخوری ها، خستگی ها، سرد شدن ها و بی انگیزه ها می شود.

وقتی به شناخت رسیده باشی قدر خواسته هایت را با اطرافیانت می سنجی! آن وقت دیگر از کمی ها و کاستی هایش دلگیر نخواهی شد!

آنوقت با توجه به اینکه ارزشی را می فهمی تلاش می کنی حداکثر استفاده و بهره را داشته باشی...

این ها شناخت هایی است که به تو فرصت کم تر اشتباه کردن را می دهند...

 

شناخت ماهی که در آن، ولایت است، شهادت است و قدرهای کثیر! باید برای بهره گیری ات آماده ات کند،بچگی است که در شب قدر به فکرش باشی...

تقدیر نکردن خویش قبل از ورود به قدر موجب خسران است...

باید خود را تقدیر کرد، اندازه گرفت....باید بزرگ تر شدن هایت را ببینی! که اگر بزرگ نشده باشی یعنی کوچک تر شده ای!حتی اگر همانی باشی که سال قبل بوده ای...در مسیر حرکت جهان ایستادن، عین عقب رفتن است...

واگر بزرگ شده ای باید ببینی چقدر باید بزرگ می شدی! شاید سرمایه ات سود دیگری باید می داشت و تو با این اندازه بزرگ شدن ها ضرر کرده ای....

این روزها فرصت است که گاهی فقط فکر کرد! به آنچه بشارتش را به عده ای داده اند!

به آیه آیه هایی که وقتی می خوانی بی آنکه معنی اش را بفهمی ته دلت قنج می رود که کاش من هم  مخاطبش باشم....

فکر کرد به دیده شدن هایی که گاهی فراموشش می کنی! به نعمت هایی که گاهی کفران می شود...

از همان ابتدا که شروع کنی...

از حمدت که بخوانی...

الحمدالله...

شکر نمی گویم ها! نه...شکر گاهی عکس العمل نعمت است؛ ولی حمد....می شود حمد گفت بی آنکه آنچه خواسته ام را داده باشی!

کافی است سه آیه بخوانی که مخاطبت تغییر کند...دیگر برایم سوم شخص غایب نیستی! حالا می گویم ایاک... مخاطبم شده ای...با ضمیر رو به رو...

اما اگر تا به امروز نفهمیده ام تو را...اگر با بارها خواندن و خواندن، سه آیه...سی آیه...سیصد آیه هنوز سرکشانه بی آنکه حیا و شرمی از وجودت کنم به خود مشغولم از کوچک دانستنت نیست ها!من کوچکم...ظرف من وارونه است...

ابوحمزه ثمالی خوانده ام...می فهمم که باید از تو فرار کرد به سوی خودت...  می فهمم که آنکه به من ظلم کرده را باید ببخشم تا لایق بخششت شوم...چه کسی از من به من ظالم تر؟ اگر من ببخشمش، تو هم می بخشی اش؟

می دانم! از مرور آنچه در زندگی ام جاری ساخته ای می دانم...

رفتارت با من عادلانه نبوده است...حال هم توقع عدالت ندارم که هر چه در زندگی ام جاری کرده ای از فضل و بخششت بوده نه عدالتت...

می شود فضل فراخت را شاملمان کنی! می شود آیا؟

اگر این روزها آمدند و رفتند... اگر فهمیدم عامل سرگشتگی ام شیطان نیست! چه کنم؟ اگر فهمیدم که آدم کوکی اش شده ام برای این یک ماه که دستش به من نمیرسد خودم با خود آن کنم که او خواسته!چه کنم؟

اگر...

کمبودهایی که حالا دلم از نداشتن هایش شور می زند...کمَت دارم...می دانی...می دانم...

و کاش ذره شوم،خاکستر شوم و بمیرم وقتی نیامدنت مسببش منم

...می دانم...می دانی...

روی ماه خداوند را ببوس

در نمازخانه خوابگاه بودم که دیدم دونفر از دانشجوها سخت مشغول درس خواندن هستند! فردا صبح هم که برای نماز صبح نمازخانه رفتم، همچنان بیدار بودند و درس می خواندند! جالب بود که اینقدر درس خواندن برای چیست ؟ نزدیک امتحانات آخر ترم هم که نبود!

سر صحبت را که باز کردم فهمیدم برای امتحان ارشد خودشان را آماده می کنند!تازه فهمیدم دو روز است که کارت ها هم آمده و من به کل فراموش کرده بودم! مثل خرید هدیه به مناسبت روز معلم که یادم رفته بود!(البته حقیقتش یادم نرفته بود وقت نداشتم)، یا مثل روز تولدم که برخلاف سال های قبل که از سه ماه مانده ،همه عالم می فهمیدند، امسال تا روز قبلش یادم نبود!

یا مثل ثبت نام ارشد! که تا روز آخر وقت نشد که ثبت نام کنم!(به خاطر برگزاری اردوی کشوری )،  آخر سر هم در میان آن همه شلوغی ها فقط وقت کردم فرم پیش ثبت نام را پر کنم و ثبت نام اصلی را بسپارم به خانواده جان! که از راه دور انجام دهند...

.

.

.

چیزهایی هست که نمی دانیم

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

مگر که دعای نیمه شبی دفع صد بلا بکند...

نمی دانم از کجا شروع کنم؟

 نمره خوبی به خودم نمی دهم! هیچ وقت نمره خوبی نمی دهم...آرمان هایم مانع از پذیرش فضای موجود می شود، حتی گاهی مانع از پذیرش واقعیت ها...گاهی سنگ بزرگ می شوند برای نزدن...گاهی...

اما حالا

وقتی به چند سخنرانی اخیر رهبر توجه می کنی و در همه آن ها یک آماده باش جدی می بینی!

وقتی به حوادث منا توجه می کنی!

وقتی به اوضاع سیاسی کشور نگاه می کنی!

وقتی یاد حرف های زده شده ی کنار یادبود شهید هادی میوفتی، آن هم در شب قدر، وقتی اتفاقات مشهد را مرور می کنی، وقتی روزعرفه را به یاد می آوری...

به خودت حق می دهی که بلند اعلام کنی....

من با "تــــــــــــــــــــمــــــــــــــام" وســعـــم کــــار نـــــکــــرده ام...

هیچ وقت...در هیچ زمینه ای...

یک عمر اشتباه فهمیدم"لا یکلف الله نفسا الا وسعها" را....یک عمر دنبال توجیه عدم تکلیف گرایی ام بودم...

غافل از این که وقتی تکلیف را تشخیص دادی...وقتی"درست" تشخیص دادی...آنوقت "وسع های غیبی" هم به سراغت می آیند...آن وقت طبیعت هم در راستای تکلیف تو حرکت خواهد کرد...آنوقت جسم تو در برابر روحت تاب خواهد آورد...آن وقت "چمران" می شوی که هر گاه  فریاد زدی" بند بیا" خون جاری بدنت هم گوش به فرمانت باشد...آنوقت "علم الهدی" می شوی که فعالانه به دنبال تکلیف بود نه منفعلانه....آنوقت هست که ولایت معنوی امام زمان(عج) را حس می کنی...ولایت معنوی نائب بر حقش را...آنوقت بعد حرف زدن هایت جواب هم می شنوی...

"من"  در تشخیص تکلیف عاجزم...

این روزها به "عجز" رسیده ام...عجزی که با"عبث" متفاوت است...پوچی نیست... فشارت می دهند که از تمامی مراحل "علم"و "عقل" و "عشق" و "عمل"، آزاد شوی و از این مرکب ها هم ناامید...این ها که روزی مرکب هستند روزی حجاب می شوند...حجاب نورانی...باید این ها را رها کرد...آن ها که از راه "عبودیت" و "اطاعت"  گام برداشته اند سریع تر رسیده اند...

و چه زیبا معنا کرد استاد عبودیت را..." عبودیت یعنی در هر کاری اول بگویی: خدایا دقیقا الان چه کار کنم؟" ...

"ما در هر لحظه موظف به انجام یک کار هستیم که اگر انجامش دادیم ،همه کارهایمان را کرده ایم ولی اگر آن یک کار باقی ماند یعنی هیچ نکرده ایم"...

و تشخیص این یک کار برای منِ به عجز رسیده سخت است... واقعا سخت...

وقتی "راه " بیوفتی، وسعت دنیا برایت سجن می شود...اصلا وقتی راه می افتی که دیگر تاب ایستادن نداشته باشی...

وای از توشه کم و راه دور...

"ما اضیق الطرق" وای از تنگی راه ...

وای از.....

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟چون باشی؟

در ره منزل لیلی که خطرهاست به جان

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی...

 

خدایا...

از کاروان جا مانده ام...دیگر با پای خودم نمی رسم... پرواز یادم می دهی؟؟؟؟؟..

مگر که دعای نیمه شبی دفع صد بلا بکند...

مظلوم ترین بیمار

چطور می شود لحظه تولد یک انسان را ببینی و بی تفاوت از کنار خالقش بگذری؟
چطور می شود در اتاق عمل  نظم و دقت خدا را حتی در تپش های قلب یک انسان ببینی و نظم حاکم بر جهان را نادیده بگیری ؟
چطور می شود بارها و بارها مرگ را در چند قدمی ات  ببینی و فراموش کنی مرگ خودت را و جهان جاوید را؟
چطور می شود سختی و مشقت بیمارت را حس کنی و باز هم به خاطر سختی های کوچک بی تاب شوی و ناشکری کنی؟
چطور می شود لذت سلامت بودن را با با تمام وجودت  بچشی و خدا را به خاطرش شکر نکنی؟

به نظرم در هر رشته ی  برای تلنگر خوردن و نزدیکتر شدن به خدا فرصت های زیادی هست که متاسفانه خیلی وقت ها بی تفاوت از کنارش عبور می کنیم....

روزهای پر تجربه ای بود این روزها...بخش روان...
حداقل چیزی که برایم یادآوری شد این بود که تا به حال هیچ وقت خدا را به خاطر  روان سالمی که دارم شکر نکرده بودم...
تا به حال به خاطر اینکه دچار گسستگی شخصیت و مسخ  وخیال و توهم  وهذیان مذهبی و هذیان خود بزرگ بینی و هذیان بدبینی و...  نشده ام خدا رو شکر نکرده ام...به خاطر اینکه تا به حال فاز مانیا و افسردگی شدید رو تجربه نکرده ام...به خاطر اینکه تا به حال تصویری ندیده ام و صدایی نشنیده ام که غیر طبیعی باشد و آزارم دهد...
خدایا ممنونم که به یادم آوردی که تا به حال به خاطر خیلی چیزهایی که حس نکرده ام شکر گذاریت هم نکرده ام...
به خاطر تمام نعمت های پنهان و آشکارت شکر...

برای بیماران اعصاب و روان خیلی دعا کنید...خیلی
به نظرم مظلوم ترین بیماران، بیماران اعصاب و روان هستند...

ربنا افرغ علینا صبرا

چندسالی می شود ماه رمضانم شوق دیگر دارد...

امید تحقق شاید ها...

شاید بشود هم نفس شد با شما در زیر طاق آسمان...

شاید بشود افطار را با طعم نگاه شما باز کرد...شاید...

از این همه انتظار سهم من همان نگاه اشک آلودِ صفحه تلویزیون می شود باز؟

حواستان به ترم و سال تحصیلی ام بود آقا؟ یک سال... دوسال..چهار سال...

فرقی نمی کند، چه انتخاب شونده باشم چه انتخاب کننده، وقتی نخواهی انتخاب نمی شوم حتی به اراده ی خودم...

 

 

 

پ.ن:

- چرا باید استادم راجع به ایثار معنوی دقیقا تو همین روزها حرف میزد؟ که فکر کنم اینجا همونجاست که باید بگذرم؟.... نمی تونستم شوق دوستانم رو نادیده بگیرم...

-  آخه چرا انقدر سهمیه ها کمه!؟ اون از پارسال اینم از امسال...

-  باز هم اویس قرنی ...

- لایق نشده ام که نمی آیم...خودتان دعا کنید شرمنده نباشم... حتی اگر بناست هرگز...