اینکه از بزرگ ترین اتفاقی که
داره برام میوفته ننویسم خیلی عجیبه
اونم واسه من که عادت دارم بنویسم.
اما
خدا می دونه چقدر این روزا گرفتارم
انگار هرچی می دوم بازم از
همه کارام عقبم
از ارشدم ننوشتم
از ارشدی که چقدر اعصاب خوردی
داره برام!
از اساتید غرب زده ی خود کم
بین که این نگاه سیاه رو کلا دارن می کنن تو حلق همه دانشجوهاشون
از هم کلاسی ها که متاسفانه
به خاطر تعداد کم و نسبت تقریبا یکسان جنسیت روابط در نوع خودش بی نظیره...گرم و
صمیمی! برادران و خواهران دینی همدیگه ایم انگار!
عجله ی بچه ها برای
جمع کردن چیز مضحکی به اسم CV هم در جای خودش جای بررسی داره...می رن کنگره کلا می خوابن
آخرشم مدرک می گیرن!
یه سوال هم برام ایجاد
شده! اینا که قانون های تحصیلی میذارن فکر هم می کنن آیا؟
برایPHDباید سابقه کار
داشته باشی، از طرفی کار کردن دولتی در دوران دانشجویی مجاز نیست.
بیمارستان های خصوصی هم اگر
بخوان قانونی عمل کنن،بدون مدرک پایان طرح نباید استخدام و بیمه کنن( که قانونی
عمل نمی کنن) در نتیجه تو اصلا نمی تونی سابقه جمع کنی!
تازه واسه من اضافه کنید که
یا به دلیل شرایط خاص بیمارستان های خصوصی نمی تونم برم اونجا کار کنم( آخه اونجا جزء کشور جمهوری
اسلامی محسوب نمی شه و کلا OPEN MIND روزگار می
گذرونن، حق میک آپ وممنوعیت چادر و...)
و دلیل دوم اینکه اصلا وقت
کار ندارم!
تو این تقریبا دو ماه تحصیل همش دارم فکر می کنم کجای فعالیت های
روزانه ادم های تحصیلات تکمیلی( که غالبا با هدف هیئت علمی شدن اومدن) فرهنگ و کمک
به عزت کشور و همدلی با مردم و هم دردی به معنای واقعی هست؟ کجا دارن به نقش هاشون
فکر می کنن که بعد متناسب با اون شغل انتخاب کرده باشن؟
روز اولی که استاد هدف بچه ها رو از ادامه تحصیل می پرسید جالب بود(مهاجرت، فرار از بالین و بیمارستان، کل کل با دوستان، همینطوری هر رشته ای بود دوست داشتن تا آخرش بخونن و...)
نکنه منم یه روز اهدافم یادم بره!نقشم رو فراموش
کنم...نکنه راه رو منزلگاه کنم! نکنه با زیاد شدن علمم، جسارت های مذهبی و تقیداتم
کم و کم و کمتر بشه...
بگذریم...
از 8 آبان بی تربیت که یه غصه
بزرگ گذاشت رو دلم....
از پایان چله نشینی خاص و هم
زمانی مبارک این 40 روز با ختم قرآنم وهم زمانیش با تولد جنابمان هم می گذریم...
از اتفاقای محل خدمتمان هم می
گذریم ( محل خدمت استعاره است!)
اتفاقای باور نکردنی و کمی تا
قسمتی ابری تشکل جان دانشگاه هم بماند( بنده خدا ما!) ولی خیری بود که باعث شد که
بررسی کنم، حضور از اول تا الانم را،روابطم را،زیاده روی ها و کم گذاشتن هایم
را...که اصلاح کنم...رفتارها را...
از اتفاقای کم سابقه( و شاید
حتی بی سابقه) و خوشحال کننده فک و فامیل جانمان هم همینطور(جوونه های قدم های سخت
زندگیم داره کم کم رشد میکنه و شاید این روزی کربلا هدیه همین قدم های سخت زندگیم بود)
ولی از کربلا و اربعین وپای
پیاده و.... نمیشه گذشت
این که چی شد که من هر جا
پیدا کردم ثبت نام کردم و هی نشد و خبر ندادن بماند
اینکه آخرین روزا همه جا زنگ
می زدن که بیا و من چون به خواهر جان قول همراهی داده بودم بماند
اینکه با چه جراتی تصمیم
گرفتیم دوتایی بریم بی هیچ کاروانی هم بماند( بی فکری نکردیم ها! من دانشجو ام و
کادر درمان هم می تونستم برم ولی خواهر جان نمی تونست و همراه هم اجازه نداشتیم
ببریم!کاروان بیرون هم جاشون پر بود یا شرایط بدی داشتن!)
اینکه چه طور مادر جان رو
راضی کردیم که اذن خروج دهند هم خودش مثنوی ای است که بماند!
و حالا من بعد یه هفته بدو
بدو
فردا بعد کلاسم باید یه اردوی دیگه شرکت کنم و
شب جمعه برگردم
و شنبه راهی کربلا بشیم
ولی سر فرصت می نویسم
از کربلا
از حرم
از احساس خوب هم قدم شدن با
سیل عاشق هایی که همه یه معشوق دارند
از...
