هم ولایتی

چند کلامی قرآن بخوان.وقتی میگوید فسیرو فی الارض چند لحظه ای بیندیش.به دنیایی که پیش از تو گذشت.در هزار توی تاریخ به سرگذشت انسان ها نگاه کن.اصلا همین غدیر.اینکه چنین اتفاقی افتاده که بی شک افتاده.آنقدر در این تاریخ سند وجود دارد که انکارش انکار روشنایی روز است.اما چه آمد بر سر آن همه چشم که دست علی را در دست رسول خدا دید و چه آمد بر سر آن همه گوش که صدای من کنت مولا را شنید؟به مدینه ی رسول چه گذشت که فقط چند ماه بعد از غدیر کوچه هایش شاهد بی حرمتی به دختر پیامبر بود.با علی چه کردند که ناموسش در مسجد کوفه با پهلوی خونین از مظلومیت او و حق غصب شده اش عرش را به فرش کشید?

عظمت غدیر به وسعت عظمت نام علی ست.ودر عظمت علی همین بس که دشمن علی هم شیفته ی اوست.اما اولویت بندی رابلد نیست.ولایت داشتن همان اولویت بندی ست.نتوانی بین دوست داشتن هایت اولویت بندی کنی سرنوشتی زیباتر از ابن ملجم ها و زبیر ها وحتی معاویه ها نخواهی داشت.

شخصیت چند وجهی علی آنقدر جذابیت دارد که کسی مثل معاویه هم علی را دوست بدارد.ولی خب ثروت و مقام هم چیز خوبیست.پس علی می رود در اولویت دوم.و اینجاست که معنا ها واژگون میشود.ولایت علی را داشتن ، علی را دوست داشتن نیست.فقط علی را دوست داشتن است.ولایی بودن تعریفی جز عبودیت ندارد.عبودیت را بلد باشی ولایی خواهی شد.چون در بارگاه خداوند آموخته ای در برابر حق سر خم کنی و در سجده هایت تمرین کرده ای که منم گفتن را کنار بگذاری.لازمه ی ولایت هم چیزی جز این نیست

علی دنبال خلافت نبود، سندش را 30 سال بعدِ سقیفه خواهی ببین، وقتی مردم خود به دنبال علی رفتند. این خلافت که مردم به علی دادند جز تحمل سختی و رنج وبار اضافی چه برای علی و خاندانش داشت؟بزرگ ترین پاسخ تاریخ هیچ است...هیچ...
و حتی بعد از علی...باز چه گذشت بر امت اسلام که امامش غریب ماند و کسی مثل پسر ابوسفیان شد خلیفه.به حسین گفتند تو در مدینه بمان به درس و بحثت برس.به پیشوای دین بودنت برس.به ترویج اسلامت برس.تو را چه به دخالت در امور سیاسی.اصلا سیاست را چه به دیانت...
اما غیرت حسین میجوشید از اینکه خلافت و زمام امور مسلمین دست سگ بازی همچو یزید باشد.غیرت حسین میجوشید که جامعه اسلامی را کسی اداره کند که بساط خمر و میسر هر شبش به پاست.خط قرآن بخواند و ضد قرآن عمل کند.این چیز ها حسین را به کربلا رساند.امر به معروف حسین دقیقا همین نقطه ی سیاست بود.دل نگرانی اهل بیت همین جا بود...همین جایی که جامعه ی اسلامی روشی غیر از قرآن و سنت رسول در پیش بگیرد... خدا بیامرزد شهید مدرس را.سیاست ما عین دیانت ماست.
حرفِ  امروز است.همین جامعه خراشیده از زخم ها.امام عصرمان نیست.یعنی هست اما خدا ما را لایق نمیداند که مهدی داشته باشیم.چه بسا بدتر از اهل کوفه با امام و ولی عصرمان تا کنیم .اما حالا که نیست با نائبش چه می  کنیم.بنظرت رفتارمان خیلی صمیمی تر از اهل کوفه با مسلم است؟بزرگتر ها میگویند، حرف من نیست.حرف مردان خداست.همان رفیق های امام زمان که برایشان نامه من القریب الی الحبیب میرسد.تا ظهور یک قدم مانده.لازم نیست بگویم خودت میدانی این حدیث را...برای فرج بسیار دعا کنید که ریشه مشکلات در فرج است...حتما میدانی..
اگر میخواهی این یک قدم را برداری، چنان اهل کوفه پشت مسلم را خالی نکن.یک کربلا برای تمام عالم بس بود.مسلم تنها بماند خبری از حسین نخواهد شد.حرف آدم نیست.حرف ولایت پذیری ست.حرف حکومت و حاکم شرع است.چند کشور در دنیا وجود دارد که اذان پخش کند؟ و چند کشور است که اذانش به نام علی مزین باشد؟
به انگشتان دست نخواهد رسید.بقای ولایت بقای حکومت است و بقای حکومت بقای علی ست و بقای علی همان نقطه ی فرج است.
نمیدانم چقدر در زندگی ات نمک حسین را خوردی.سر سفره زهرا نشستی.به عشق پنجره فولاد اشک ریختی.اما بدان بهای تمام این ها یک چیز است
پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد
یا  علی...

 

 

(زهره ایزدبخش)