راستش را بخواهید
خجالت می کشم، روز شما را به من تبریک می گویند.
من کجا؟ شما کجا؟
سختی هایی که من تحمل می کنم کجا؟ مصیبت شما که «عظم رزیه» و «عظمت مصیبتک» است کجا؟
سکوت ظاهر و صبر همراه غر زدن های در خفای من کجا؟ صبر جمیل شما کجا؟
دیدن های من کجا و «رایت جمیل» شما کجا؟
مرهم روح و روان و جسم بودن شما کجا؟ عشق و ایثار و‌فداکاری شما کجا؟ عبادت و خلوص و ایمان شما کجا و من حقیرِ مسکینِ مستجیرِ ضعیف کجا؟
اگر شما عیار و مقیاس سنجش پرستار باشید، پس وای به حال پرستاران...احتمالا اشتباهی رُخ داده، یک اشتباه زیبا...
روزتان مبارک بانو....
