#از_به
#رضا_امیرخانی
...صدای تنفس آدم ها بود. سینه هایی که خس خس می کردند. چهار پنج تا کپسول بزرگ اکسیژن را لوله کشی کرده بودند... اولی چند نفس می کشید، می داد به دومی، دومی به سومی و بعد دوباره بر می گرداندند به اولی. همه گی جوان. بچه جبهه ای... به اش گفتم: -خدا بد ندهد. سرش را به چپ و راست تکان داد. تلاش می کرد که چیزی بگوید، اما نمی توانست. خس خسی نامفهوم از سینه اش خارج می شد. تارهای صوتی اش آسیب دیده بود... رفتم کنار تخت فلزی. صورتش تاول زده بود، اما می توانست حرف بزند. مقطع و بریده بریده. –گاز خردل... شیمیایی... مشکل تنفسی... ناراحتی پوستی... فشار به قلب... گشاد شدن دریچه ها... همه می میریم...شیمیایی نامردی است...
پ.ن ۱: همیشه خط مستقیم به ترین راه نیست.
پ.ن۲:توی کتاب یه جاش می گه: «آقا!شفیع من باشید..... از خدا بخواهید مرگم را برساند، اگر نه کاری بکند که بفهمم زنده ام ......»
حس یه نفر که فقط داره مردگی‌می کنه رو‌می‌فهمم...کاری کنید که بفهمم زنده ام.
پ.ن۳: داستان خلاقانه ای بود!
و کلی اصطلاح خلبانی یاد گرفتیم...الان دیگه آماده تیک آفم😂
