برای دهه فجر، قرار شد با نوجوان های کلاسم بریم کاخ موزه نیاوران.
از چند هفته قبل داشتم فکر میکردم، برای اون روز چه چیز میشه به بچه ها گفت؟
به این نسلی که فکر میکنه هر آنچه لازم هست بدونه رو می دونه، ولی در واقع هیچ چیز نمیدونه.
لااقل هیچ چیزی رو بدون تحریف نمی دونه....
خلاصه می گم و می گذرم چون خیلی با این قسمتش کاری ندارم.
من حدود ۱۵ روز فکر کردم، با دوستان خلاقم جلسه گذاشتم، کتاب خوندم، طراحی کردم و شبی که میخواستم برم برای چاپ تا ساعت ۴صبح بیدار موندم، محل کارم چون کسی نبود تو خونه که برام پرینت بگیره، یه ساعت مرخصی ساعتی گرفتم و... به هر بدبختی بود کار رو رسوندم.
به نظر خودم یه چیز شسته رفته شد.
چون فکر کرده بودیم از کجا شروع بشه به کجا برسه و چه روندی رو طی کنه.
به اینکه کجا چی بگی؟ چه صوتی پخش شه؟ چه متنی خونده شه؟چه سوالی؟چه تصویری؟ و.. همه فکر شده بود.
تهش هم نتیجه خوب شد.
الحمدلله
.
.
.
.
امروز معلم پرورشی یکی از مدارسی که می رفتم، زنگ زد گفت بچه ها رو چهار روز دیگه داریم می بریم موزه عبرت.
برای تو راهشون چی کار کنیم؟
چندتا ایده ی قبلی اجرا شده برای نوجوان ها رو براش فرستادم.
گفت این ها خیلی زمان بر هست، خودم این چند روز مسافرتم و نمی رسم.
این بچه ها حتی توحید هم قبول ندارن، اصلا نمیشه باهاشون حرف زد، فقط چندتا جوان با ظاهر درست کنارمون باشه کافیه...
.
.
.
قبول نکردم.
چرا؟
چون شیفت بودم😁
ولی فقط این نبود، شاید می شد جابه جاش کرد.
اما
یه چیزهایی تو مغزم تکون می خورد که باعث شد قبول نکنم.
این مدرسه رو چند ماهی هست که می رفتم، اما دریغ از فراهم کردن یه فرصت کوچیک برای ارتباط با بچه ها، همش کارهای غیر ضروری و بی فایده و بدون حضور بچه ها.
دیگه نرفتم.
دارم فکر می کنم نوجوانی که تا حالا من رو ندیده، قراره در یه مسیر اتوبوس که شرایط گپ و گفت به راحتی فراهم نیست، چطور باهام ارتباط بگیره و اعتماد کنه؟
نوجوانی که تصور مسئول پرورشی شون، خدا ناباوریش هست، چطور قراره در ارتباط محترم و مهم شمرده بشه؟
وقتی به اندازه ی چند ساعتبرای صرفا پرینت و کپی کردن ساعت ها فکر یه نفر دیگه حاضر نیستن برای این نوجوان وقت بذارن، وقتی مسئله ی اصلی، رسیدن به بهترین راه حل، برای مشکلِ حس شده نیست، وقتی...
مگه تغییری شکل می گیره؟
مگه اتفاقی میوفته؟
حیف این همه فطرت درست که حوصله ی وقت گذاشتن رو برای سوالاشون نداریم...
