آرزوهای مضحک

یک زمانی فکر می کردم که خوشبختی یعنی داشتن سلامتی، داشتن زندگی خوب و مطمئن، رفاه و آسایش، داماد کردن پسر، عروس کردن دختر، بغل کردن و بوسیدن نوه، داشتن امکانات گردش و تفریح و...چیزهایی از این قبیل.

کمی که بزرگتر شدم و به ارزیابی واقعی تری از قد و قواره و ابعاد دنیا رسیدم، از تعریف های قبلی خودم نسبت به زندگی و‌خوشبختی و سعادت، خنده ام گرفت.

مضحک بودن همه ی آن تعریف ها و آمال و آرزوها یک واقعیت است. ولی واقعیت دیگری هم هست و آن این که همین تعابیر و تعاریف کودکانه و خنده دار، برای عموم مردم، جدی ترین وجه زندگی تلقی می شود و همه تمهیدات و برنامه ریزی ها و جهت گیری ها و تحرکاتشان، برای رسیدن به این اهداف و تعاریف سامان می گیرد.

برای من سالیان متمادی سؤال بود که علت این اشتباه فراگیر چیست؟

چرا همه ی دغدغه‌ی عموم مردم شده است سبقت گرفتن از یکدیگر در مسابقه ای که از بنیان پوچ و بیهوده و بی توجه است؟!

به گمان من، تمام پاسخ سؤالِ به این بزرگی، در یک کلمه خلاصه می شود و آن غفلت است؛ غفلت عمیق و عمومی...

پ.ن: مطلب بخشی بود از کتاب فوق الععععععاده طوفان دیگری در راه است

پ.ن۲: کی می شه نگاه همه انقدر بزرگ بشه!؟

پ.ن۳: آدما تا چندسال باید بگردن تا خودشونو پیدا کنن؟ من گُمَم یا پیدا؟

خوب بد جلفِ a157

رفتیم مهمونی، توی یه اتاق همه ی جوونا جمع شدیم که باهم فیلم ببینیم، با یه عالمه خوراکی و سی دی فیلم خوب بد جلف...بعد یه ربع اومدم بیرون، تصادفی تلویزیون و‌ میزبان زد شبکه مستند.

 مستند A157 در حال پخش بود.

درباره اش شنیده بودم، تبلیغش رو کرده بودم، داستانشو خونده بودم...اما ندیده بودمش...

همه نشستیم به دیدن...

خیلی جاها بغض و گریه ما با صدای خنده ی اون اتاق در هم می پیچید... خیلی جاها لعنت فرستادن های از عمق جان رو می شد شنید..

بعد مستند هر کاری کردم برگردم به جو و فامیل و بگو بخند نشد که نشد!

دلم گرفت!

این همه حیوانیت از آدم های دو پا!

دلم فریاد می خواد..دلم یه بغل گریه می خواد...

چقدر وحشتناکه...

باید بابت ثانیه ثانیه نعمت امنیتت تو‌ این کشور خدا رو شکر کنی...

اینو همه‌ی فامیل که شاید میونه‌ی خوبی هم با نظام نداشته باشن،بعد دیدن مستند گفتن...

از غیرت جوون های ایرانی، از حضور پر نعمت سپاه تو کشور و دفاعش علیه متجاوزین، از حاج قاسم سلیمانی، از مدافعین حرم...

خیلی چیزا رو حتی اگه کر و کورم باشی نمیتونی انکار کنی...

این طالب بدم المقتول بکربلا...

پ.ن: اگه مستند رو ندیدید شده برید حجم اینترنت قرض کنید ولی دریافت(دانلود) کنید و ببینیدش ...یعنی نبینید نصف عمرتون برفناست..

پ.ن۲: مقاله مو گذاشتم کنار...نمیتونم متمرکز باشم...یه لحظه که خودم و جای اونا میذارم حتی تصورش میخواد خفه ام کنه...چه نقشه هایی رو که نقش بر آب نکردند،اصلا نمیتونم به اون دخترا فکر نکنم...

در برداشت از متن آزادید!

نکته: خواننده گرامی شما آزادید در آخر متن انواع برداشت ها را از نویسنده بکنید،مواردی مانند:

چقدر گیر میده، حسودی می کنه، بیکاره، فضول همه هست و... 

توی چند روز گذشته یه جمع مذهبی برای انجام کاری دور هم جمع شدیم واسه حدود یه هفته...

یه رفتار مشترک و مسری بینمون بود که خیلی تو ذوق میزد، چی؟بحث جذاب فضای مجازی.

اینکه کوچک ترین اتفاق دو ثانیه بعد در فضای مجازی اطلاع رسانی می شد. اینکه تا دور هم جمع می شدیم که مثلا اون روز و نقد و بررسی کنیم یه لحظه که غافل می شدیم، همه سرمون تو‌گوشی‌ بود و مشغول انجام رسالت خطیر انتشار اخبار با روش های مختلف!

 یه مدل  حوادث روز بود، از مثال های اونم میشه به نمایش درب شکسته و‌دستگیره خراب و لوله ی آشپزخونه ی گرفته اشاره کرد تا غذاهای پخته شده و  تردد حیوانات وحشی در ساختمون، مدل دیگه با عنوان ما چقدر خوبیم تعریف می شود، در این مدل نامردگان تلاش می کنند عکس کتاب هایشان را با عنوان ما همین الان در حال مطالعه و یا عکس مسجد رفتنشان را با هشتگ من و فلانی تو مسجد منتشر کنند، بر همگان هم واضح و مبرهن است که سوژه  تولد فلانی هم اصلا امکان نپرداختن ندارد....

خلاصه که خبرگزاری ها تمام تلاش خود رو برای انتشار با سرعت حداکثری انجام می دن...

تحلیل اول:

توصیف این افراد با این کلمات: افسر جوان جنگ نرم، فعالیت در فضای مجازی، لزوم تاثیر گذاری، جبهه انقلاب اسلامی، نباید خاکریز رو از دست بدیم....

عکس العملی هم که انتظار دارند: تقبل الله برادر برای این همه تلاش...

تحلیل دوم: fun قضیه باید حفظ بشه، سرگرمیه، مگه چه اشکالی داره؟ گناه که نیست؟ همین طوری دورهمی خاطره می شه و.‌‌..

تحلیل سوم:

مومن وقت بازی نداره! خیییییلیییی متعصب و خشک و تند رو و بی تربیتی بود نه؟!   حدیث از امام صادق(علیه السلام) هست.

بخش اول موضوع  اینکه یادمون رفته تو حال زندگی کنیم، انقدر دنبال عکس گرفتن و گذاشتن تو فضاهای مجازی هستیم که بستنیمون آب میشه(تازه نمی ذارید بقیه هم بخورن خوب!😜)، ادم های کناری سوژه مورد نظرو اصلا نمی بینیم، و صفحه ی مجازیمون پر میشه از خاطره های زیبای ثبت شده، چه عیبی داره مگه؟ عیب کار اینجاست که وقتی من میام تو صفحه ات و می بینم واااای چقدر مسافرت، چقدر رستوران، چقدر کافه گردی، چقدر تنوع و خلاصه کلام چقدر خوش بختی! عکس های زندگیتو می ذارم کنار فیلم های زندگیمو میگم چققققددددر من بدبختم. چقدر متفاوتم...چقدر سبک زندگی متفاوت دارم و در آخر انبوهی از حسرت و اندوه سوغاتی سفر مجازیم میشه...

راه ناتمام

 گاهی..!!!!

 

 

 نباید صبر کرد

 

 

          باید رها کرد و رفت

 

 

 تا بدانند اگر

 

 

                       ماندی

 

 

   رفتن را بلد بودی...

 

 

 گاهی.....

 

 

 

 

 

پ.ن: آخه چرا باید زمان امتحانم و قاطی کنم!؟

 

 

موندنم چقدر هزینه داشت برام....

 

 

یه سری تلنگرا سخته اما لازمه.... 

 

 

مهمان خوبی نبوده ام،قبول!

این چند وقت که آشناها افطاری دعوت می کردن و من یه وقتایی نمی تونستم برم، سهم منو ‌می دادن که بیارن خونه برام....

 یه بارم که رفتم افطاری و زورم نرسید از همه ی سفره ی پررونق صاحب خونه بهره مند بشم، بازم برام غذا  کشیدن و دادن که بیارم خونه سحر بخورم...

.........................................................................................................

شما همون میزبانی بودی که انتظارشو داشتم...بی کم و کاست

من...اما اون مهمونی نبودم که انتظار داشتی..می دونم...می دونی

خدا جونم اجازه؟!من یه وقتایی سر سفرت غایب بودم،انقدر که سرم گرم خودم بود...

خدایا یه وقتایی انقدر غذای کاذب و بی ربط خورده بودم،میلم به غذاهای شما نمی رفت...

خدایا،صاحب این ماه،کریم،غفار،ستار،میزبان نمونه....

میشه آذوقه امسالمو بذاری تو‌ کوله ام؟!میشه اون سهمی که باید از این سفره بر می داشتم و بر نداشتمو برام کنار بذاری؟!

دعای وداع امام سجاد(ع) رو می خوندم...

«اللهم اجرنا علی ما اصابنا فیه من التفریط»

خدایا!تو بر کوتاهی ماهم پاداش بده!!!

خدایا به رویم بیاوری یا نه خودم از کوتاهی هایم آگاهم...

خدایا راهم دراز است و‌توشه ام اندک...نکند بی آذوقه از ماه خودت بیرونم کنی...هر چه باشم،هرچه کردم هنوز که مخلوقِ ضعیفِ،فقیرِ نیازمندت که هستم...نیستم؟!

پدر، پسر، خدا

 

کارآموزی فوریت های مغزو اعصاب داشتیم، توی بخش اورژانس.  

 

 

بدو ورود به بخش، پسر جونی که روی آخرین تخت خوابیده و مردی که کنارش گریه می کرد، توجه ام رو جلب کرد.

 

 

برای گرفتن شرح حال پیششون رفتم. پسر با لباس خونی، صورت کبود و علائمی که حاکی از شکستگی جمجمه اش بود خوابیده بود.

 

 

مردی که کنارش بود و همون اول فهمیدم پدرش هست هم صندلی رو نزدیک تخت کرده بود و یه دستش تو دست پسر بود و دست دیگه اش تسبیح. تا قبل از اینکه نزدیکشون برم دائم دونه هاش رو می انداخت و تند تند صلوات می فرستاد.

 

 

مادر شهرستان بود و خبر داده بودن که خودشو برسونه بیمارستان. اما پدر،حقیقتا مادری می کرد برای پسرش. به محض اینکه پسرش کوچکترین تکونی می خورد بر می گشت و نگاهش می کرد و قربون صدقه اش می رفت. در جواب همه ی آه و ناله های پسر، جواب پدر جانم جانم بود و اشک هایی که وسط شرح حال دادن بی اختیار از گوشه چشمش جاری می شد. متوجه شدم پسر عابر پیاده بوده و در حین عبور از خیابون با ماشین تصادف می کنه و همون موقع میارنش بیمارستان و الانم منتظره که جراحی بشه.

 

 

در حین صحبتم با پدر، تخت بغل دستی که یه پیر مرد حدود 80 ساله بود دائم داد و فریاد می کرد. دیگه آخرای شرح حال گرفتنم بود که پیر مرد صدام زد. قبل از اینکه برم پیشش رفتم ببینم که تو پرونده اش مسکن داره یا نه که اگه داره بهش بدم، پرستار بخش گفت که از صبح گیر داده که اثر انگشتی که باید تو پرونده اش می زده رو خوب نزده و می خواد دوباره بزن. گفت سر و صداش به خاطر دردش نیست، می گه اون اثر انگشت بعدا براش تو آگاهی درد سر میشه و...

 

 

منم برای اینکه انقدر پیرمرد خودشو اذیت نکنه یه برگه برداشتم و با استامپی که از منشی بخش گرفتم رفتم سراغش.

 

 

پرستار راست می گفت، دقیقا همون درخواست رو ازم کرد، منم یه برگه گذاشتم لای پرونده اش و ازش خواستم انگشت بزنه، اونم با خوشحالی زد و بعدش کاملا آروم گرفت.

 

 

همراه نداشت، بینی اش شکسته بود و خون های خشک شده، اطراف صورتش بود، سرش پانسمان شده بود و پانسمان خونی، لباسش پاره بود و صورتش کبودی های متعدد داشت.

 

 

برگه اضافه رو که می خواستم از پرونده اش دربیارم ناخودآگاه چشمم خورد به برگه ورودی بیمار.

 

 

شکایت اصلی: بیمار توسط مشت و لگد و پرتاب گلدون به سر توسط پسرش مورد ضرب و شتم قرار گرفته و با تماس همسایه ها با پلیس، توسط پلیس به بیمارستان منتقل شده است.

 

 

 

نمی دونم چرا اما انگار روزه بودنم دیگه کار خودشو کرد.پاهام خسته بود و ترجیح دادم بشینم. نمی دونم چرا اما گوشه صفحه گزارش ورودی با یه قطره که از چشمم افتاد خیس شد...

 

 

 

 

سرمو بالا کردم که پیرمرد رو ببینم اما قبل اون، پدر و پسر مجروحش رو دیدم...پدر همچنان مضظرب کنار تخت پسر ذکر می گفت....

 

 

 

 

 

پ.ن: نصف ماه رمضون رفت! به همین سرعت و باهمین بی عرضگی امثال من...

 

 

پ.ن2: بعضی پدر و مادر ها واقعا در حق بچه هاشون نه پدری کردن نه مادری... اگه بخوای هم نمی تونی دوستشون داشته باشی..حق بهشون نمی دی و شاید گاهی ازشون متنفر بشی

 

 

پ.ن3: یه سری چیزا تعبدی محضه! چون و چرا نداره، مثل سربازی که وقتی فرمانده رو می بینه باید پا بکوبه... دستورای خدا رو باید پا کوبید

 

 

پ.ن4: احترام و محبت به والدین، باز کردن بال به زیر قدم هاشون، اوف نگفتن بهشون که کم ترین حد بی احترامیه و... درخواست موکد خداست...از اون دستورا که یه وقتایی فکر می کنی اگه خدا قرار بود یه چیزو واجب کنه همین بود و بس... باید پا کوبید... در مقابل هر پدر مادر...هر رفتاری... هر کوتاهی ای...باید پا کوبید

 

 

 

پ.ن5: اگه باهاشون قهریم، اگه از خودمون دورشون کردیم، اگه چند وقتی میشه که ازشون سراغ نداریم، زنگ نزدیم و پیام ندادیم، اگه بهشون خیلی وقته که سر نزدیم.... و اگه های زیادی که خودمون می دونیم و خودمون؛ لطفا این روزای باقی مونده رو دریابیم...نکنه یه روزی خدایی نکرده اونقدری دیر شه که نتونیم جبران کنیم...

 

 

هزینه‌ی‌سازش

«شما می دانید در سال 67، (منافقین) ۱۵هزار نفر را در خیاباهان ها قصابی کردند؟

نمی دانید که این کار را (تلاش برای تطهیر منافقین)می کنید. معترضین می گویند چرا کسانی که اینقدر کشتار کردند را اعدام می کنید ؟! این ها از کسانی دفاع می کنند که با بمب گذاری امثال شهید بهشتی را به شهادت رساندند.

در همان سال سه یا چهار هزار نفر را کشتند. منافقین کسانی بودند که تا سال 67 در خیابان ها می گشتند هر دانشجوی مذهبی که شناسایی می کردند و ظاهری مذهبی داشت را بدون اینکه سوالی از او بپرسند به شهادت می رساندند.

مغازه ها را می گشتند اگر عکس امام به دیوار بود، داخل آن مغازه نارنجک می انداختند. هر قانونی در دنیا می گوید مجازات این ها اعدام است. کسانی که از اعدامی های سال 67 دفاع می کنند دو دسته اند، یا طرفدار منافقین هستند یا از موضوع اطلاع ندارند.

گروه های مسلحی که با سرویس های جاسوسی خارجی و صدام داشتند چطور قابل دفاع هستند؟ بچه های جهاد سازندگی می رفتند در روستاهای کردستان، این ها را میگرفتند و به خانه های تیمی میبردند و شکنجه هایی می کردند که روی ساواک هم سفید شد!

فقط در یک نمونه 20 نفر را گرفتند و در عروسی دختر خان منطقه سر این بچه ها را بریدند! این ها را نمی دانند بعد می گویند چرا اعدامشان کردند.»

پ.ن: بابت انتشار تصاویر پوزش ولی اگه حقیقت رو نگیم جای جلاد و شهید و عوض می کنن

پ.ن۲: ماهیِ تو آب، نعمت وجود آب رو هرگز نمی فهمه

پ.ن۳: باور کنیم اگر سایه ی رهبرمان نبود اینجا یا شبیه سوریه بود،یا یمن،یا بحرین ویا....

پ.ن۴:خرمشهرها در پیش است

پ.ن۵:کسی راجع به سایه ی جنگ، مذاکره،مدافع حرم، برجام و یا...نظر خاصی نداره؟!

افطار با طعم محاسبه

🔹همه مضطرب، منتظر،مشتاق...

سهمیه ی دیدار امسال به چه کسی خواهد رسید؟!

بعضی قرعه کشی کردند،اسم بعضی در امد، اسم برخی نه ...

در جایی سهمیه به دبیر رسید...جای دیگر به آنکه سال قبل بیشتر تلاش کرده بود..‌.

هرچه بود حالا دیگر مشخص است ۴شنبه چه کسی زیر طاق آسمان ولایت هم نفس رهبرش میشود..چشم در چشم...افطار به صرف یک جرعه عشق...

من اما نیستم‌‌‌،مختارانه...

و حتما از این بابت ناراحت...اما...

به نرفتن ها و رفتن ها که فکر می کنم چند چیز کنار هم قطار می شود...

درباره خودم...

❓اول: باطن واقعی من؟! اگر میان آن همه جمعیت من آنی نباشم که باید؟!اگر رهبرم که از نظرم باطن امور را هم مطلع است مرا ببیند آنگونه که نباید!!! خدایا خودت ستارالعیوبم باش...

❓دوم: سر پایین و شرمنده ام...در این یک سال چه کردم...ساده ترین حالت که نگاه کنیم یا اردو رفته ام یا اردو برگزار کرده ام..‌یا مصرف کننده بودم یا تولید کننده...از جیب این ملت و این نظام هزینه داده ام... نتیجه؟!جهت کارهایم؟!نیت؟!اولویتشان را درست تشخیص داده ام؟بابت کدامشان پشیمانم؟!غیر از توجیه بقیه، جواب هایم خودم را قانع می کند؟!ولی امرم را چطور؟!

❓سوم: اویس قرنی...چطور بدون حضور چشم امیدش شوم...چطور رابطه مان به مکان و زمان محدود نشود...چطور در دلش بروم که دیدار اختصاصی با جایگاه ویژه نصیبم شود؟

🔸دیدارهای ماه رمضان حضرت ماه به  قول دوستی لیله القدرمان است...محاسبه کنیم...من در جایگاه خودم چه کردم؟...

وای به حالم اگر جوابی نداشته باشم که ندارم.

وای به حالم.....اگر دل خوش کنم به رفتن ها و دل گیر شوم از این نرفتن های مکانی و زمانی...

وای به حالم اگر فرق نکنم...اگر از این که هیچ وقت ولی امرم روی‌من حساب نکرد غصه نخورم...وای به حالم اگر بار بردارش نبوده ام که هیچ باری شدم برایش...وای به حالم اگر  با رفتار و کردار و گفتارم ، بد بین کرده باشم بقیه را به قشر مذهبی.با ادعاهای تو خالی ام...با...

🔹بگو...باز هم امیدمان ده برای سال جدید...با انگیزه های جدید...

که ما بازهم فرمان های امسالت را جمع کنیم با فرمان دوازده گانه سال قبل،فرمان ۶ماده ای دو سال قبل....که تلمبار کنیم دستور هایت را و بعد صدای نعره مان برای این مسیول و آن مسیول بلندتر از قبل شود...ما فقط می توانیم مطالبه کنیم...عمل به دستور شما کار ما نیست...از ما چه انتظاری دارید؟!۲۰برابر جوانان صدر انقلاب؟!

که بدانیم،که بخوانیم؟که خمینی و انقلاب اصیل  را بشناسیم؟

شرمنده اما با چه محاسبه ای به این نتیجه رسیده اید؟!درس و کار و خانواده و شورا و معاون فرهنگی را مگر ندیده اید؟...و هزار بهانه هایی که خودمان هم باور کرده ایم....

⚠مواظب باشیم نکند اشتباه رویمان حساب باز کرده باشد نایب امام زمانمان!؟⚠

پ.ن: گله زیاد دارم از خودم....از هم جبهه هام(یکی  میگفت نگیم هم سنگر، گاهی سنگر ها متفاوته! بسته به زن و مرد، بسته به شغل و رشته،بسته به....)

ولی

آمدم لب به سخن باز کنم....یادم رفت

چرا نمی تونم این قورباغه رو قورت بدم آخه؟!

استاد راهنمای پایانامه ام عوض شد!

دوستم می گه انتخاب استاد راهنما مثل انتخاب همسره!چیز الکی ای نیست....

حالا داریم رو این نفر جدید تحقیق می کنیم...

مشورت های قبل خواستگاری رو‌ انجام دادیم.

فردا میخوایم بریم خواستگاری اگه وقت بدن...

دعا کنید به هم بیایم...

اصلا این پایانامه قورباغه ای شده که اصلا دلم نمی خواد قورتش بدم!

نقد درون گفتمانی(رمز سال تاسیسمونه)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید