ده نکته از معرفت نفس

#ده_نکته_از_معرفت_نفس
#اصغر_طاهرزاده

آری، ما احساس خودیت و‌منیت در مقابل خدا داریم که او خود را به جان ما نشان نمی دهد. وقتی متوجه شدیم هیچ‌چیز در این جهان، ملک ما نیست، و جملگی ملک خدائیم و بنده ی او، و وقتی خود را به درجه ی خدمت گزاران تنزل دادیم و از خاکِ زیر پای خود متواضع تر شدیم، حجاب های بین ما و‌خدا مانند دود به هوا می رود و خدای را رو در روی خود خواهیم دید.
آری: «گفتم فراق تا کی؟ گفتا که تا تو هستی»
پس تزکیه؛ حرکت از خود و در خود به سوی خود است، ولی به سوی خودِ برتر و از حجاب خودِ نازل عبور کردن، تا با خدای خود روبه رو شویم...

 

 

پ.ن: کتاب با مهارت تونسته بود مطالب فلسفی رو با مثال های قابل فهم منتقل کنه، چقدر خوندنش لذت بخش بود. 

پ.ن۲ : گوهری در میان این سنگ است
یوسفی در میان این چاه است
پَسِ این کوه، قرص خورشید است
زیر این ابر، زهره و‌ماه است

آرزوهای مضحک

یک زمانی فکر می کردم که خوشبختی یعنی داشتن سلامتی، داشتن زندگی خوب و مطمئن، رفاه و آسایش، داماد کردن پسر، عروس کردن دختر، بغل کردن و بوسیدن نوه، داشتن امکانات گردش و تفریح و...چیزهایی از این قبیل.

کمی که بزرگتر شدم و به ارزیابی واقعی تری از قد و قواره و ابعاد دنیا رسیدم، از تعریف های قبلی خودم نسبت به زندگی و‌خوشبختی و سعادت، خنده ام گرفت.

مضحک بودن همه ی آن تعریف ها و آمال و آرزوها یک واقعیت است. ولی واقعیت دیگری هم هست و آن این که همین تعابیر و تعاریف کودکانه و خنده دار، برای عموم مردم، جدی ترین وجه زندگی تلقی می شود و همه تمهیدات و برنامه ریزی ها و جهت گیری ها و تحرکاتشان، برای رسیدن به این اهداف و تعاریف سامان می گیرد.

برای من سالیان متمادی سؤال بود که علت این اشتباه فراگیر چیست؟

چرا همه ی دغدغه‌ی عموم مردم شده است سبقت گرفتن از یکدیگر در مسابقه ای که از بنیان پوچ و بیهوده و بی توجه است؟!

به گمان من، تمام پاسخ سؤالِ به این بزرگی، در یک کلمه خلاصه می شود و آن غفلت است؛ غفلت عمیق و عمومی...

پ.ن: مطلب بخشی بود از کتاب فوق الععععععاده طوفان دیگری در راه است

پ.ن۲: کی می شه نگاه همه انقدر بزرگ بشه!؟

پ.ن۳: آدما تا چندسال باید بگردن تا خودشونو پیدا کنن؟ من گُمَم یا پیدا؟