بسم الله الرحمن الرحیم
انسان قبل از اینکه پدر و مادر داشته باشد خدا دارد.
قبل از آنکه دنیادار شود آخرت دار شده است.
قبل از آنکه به دنیا بیاید در بهشت بوده است.
قبل از آنکه گذشته داشته باشد آینده دارد.
دارایی های انسان از همان ابتدای ورودش به دنیا بی شمار است و بر اساس آن ها باید مسیر دنیا و آخرت خود را طی کند.
این دارایی ها حال او را خوب می کنند وقتی شناخته شوند و به کار گرفته شوند، از این رو به آن ها نعمت گفته شده است.
مسیری که برای هر انسانی در نظر گرفته شده است، کم شدن فاصله ی او از خداست، نزدیک تر شدن او به آخرت است، تثبیت او در بهشت و وارد شدن در بهشت های پی در پی است. داشتن آینده ای باشکوه و ایمن و در سلامت.
اگر کسی در این مسیر باشد حالش خوبِ خوب است و گرنه حال بدی دارد و حال دیگران را نیز بد می کند و اگر سرپرست کسانی باشد بد سرپرست می شود.
کسی که در مسیر کم کردن فاصله اش از خدا قرار نگرفته باشد با هر قدمی و با هر اقدامی تاریک تر می شود، مبهم تر ، دنیاخواه تر ، خودخواه تر ، بدحال تر ، تیره روز تر ، دور تر از فجر و شکوه و عظمت و نزدیک تر به خواری و خردی.
ابراهیم(ع) وقتی خود را شناخت و مسیرش را انتخاب کرد و برای کم کردن فاصله اش با خداوند اقدام نمود، آنقدر نورانی شد که به انحراف سر پرست خود پی برد.
فهمید سرپرستش راه خطا در پیش گرفته است ،نور که میآید دیگر جای ظلمتها نیست و ظلمت پراکنی از هر که باشد زشت و ناپسند است.
ابراهیم (ع) خدا دارد مثل همه مخلوقات و خدای او مقدم بر همه است مثل خدای همه مخلوقات. نور خدا در دل او جاری شد و دانست عبادت غیر خدا به هر صورتی که باشد باطل است. او قبل از آن که به پدر و مادر خود نگاه کند به خدای خود توجه نمود.
قبل از آن که به دنیاداری میل داشته باشد ضرورت آخرتداری را فهمید.
و اینگونه داراییهایش را به نعمت تبدیل کرد و حالش خوبِ خوب شد.
پدر جان، نمیتوانم آن چه شما به عنوان معبود خود قرار دادهاید را معبود خود قرار دهم همان طور که خود شما هم میدانید آنها معبودهای حقیقی نیستند و به صرف عادت و جوّ، آنها را معبود خود قرار دادهاید!
انسانی که خداوند آفریده است اینچنین انسانی است، تا این حد توانمند در فهم نور ربوبی و درک(آموختن) کجیها و انحرافها از پروردگار عالم.
