#اندیشه_من
#علی_صفایی_حائری
#عین_صاد
هنگامی که انسان عظمت خود را شناخت، به کم قانع نمی شود و‌حتی به بهشت دلخوش نمی گردد، که:«رضوان من الله اکبر».
هنگامی که وسعت هستی را شناخت و دوری راه را شناخت، در تنگنای یک مرحله نمی ماند و آرام پیش نمی رود.
هنگامی که دنیا را یک راه دید، در آن نمی‌ایستد و هنگامی که آن را کلاس دید، از آن درس می گیرد و هنگامی که آن را کوره دید، از دردهایش عقده نمی آورد.
و هنگامی که کارش را شناخت، بی کار نمی نشیند.
پ.ن: بی کار نیستم، اما دنبال یه کاری هستم که کارستون باشه...
#بررسی
#علی_صفایی_حائری
🔸درد ما درد طرح نیست، درد کادر و مهره هاست. مهره هایی که کلید دگرگون کردن جامعه هستند. مادام که زمینه ها فراهم نشود و این مهره ها تربیت نشوند و این کادر فراهم نگردد، هر نوع سازماندهی، بخصوص از نوع آزاد و اسلامی اش به جایی نخواهد رسید. مادام که جامعه ی اسلامی به وسیله جمعی اسلامی شکل نگیرد، حکومت اسلامی جز سنگینی و ابهام، نشانی نخواهد داشت.
🔹تمام عقب ماندن و کندی پیشرفت اسلام، از همین آزادی یی است که می دهد و از همین زمینه ای است که برای انتخاب انسان می سازد. اسلام اگر می خواست خلق را بغلطاند خیلی زودتر به مقصد می رسید...
پ.ن: علینا به کادر ساز....چجوری؟ همه موندیم توش...
پس اول علینا به خودسازی...
برای شب های قدر مطلبی قشنگ تر از این پیدا نکردم....
#روابط_متکامل_زن_و_مرد
#علی_صفایی_حائری (عین_صاد)
🔹مسئله این نیست که من پاکم، مسئله این است که اگر کسی با عمل من گندید، ناچار گند او به من هم سرایت می کند، که من در جامعه مرتبط زندگی می کنم....و اما داستان پاکی دل، ناچار پاکی عمل را به دنبال خواهد آورد، که درخت زنده بار خواهد داد و دل پاک، عمل پاک خواهد آورد.
🔸نکته ای را که می گویم قابل تأمل است. من الان یقین دارم در پنج متری من آب هست. یقین هم دارم آب هست. من تشنه نیستم. دنبال آب نمی روم. ولی اگر احتمال بدهم در ده کیلومتری من آب است و بچه های من العطش می گویند و خودم تشنه ام، به دنبالش می روم. حتی بر اساس احتمال راجح و احتمال عقلایی، حرکت می کنم.
پس آن چه من را به حرکت وادار می کند، علم به چیزی نیست، اضطرار به آن است. احتیاج به آن است.
پ.ن: میزان توقع با میزان تحمل رابطه ی عکس داره. برای صبور بودن باید توقع رو پایین اورد.
پ.ن۲: خیلی از کتاب یاد گرفتم....
دلهایى که بر اساس اهمیت حادثهها، کارها را ردهبندى کردهاند، در حالیکه هزار کار دارند، بیش از یک گرفتارى برایشان نیست. چون در یک لحظه، گرفتارى ما، فقط مربوط به آن کار و آن حادثهاى است که *اهمیت زیادترى دارد و ضرورت بیشترى* . اگر تمام کارها را انجام بدهیم و این یک کار، بماند، کارى انجام ندادهایم و بار خود را نگذاشتهایم و اگر آن یک کار را، فقط همان را، بیاوریم، دیگر حرفى براى ما نیست و بازخواستى نیست. و همین است که دیگر سیل حادثهها و انبوه کارها، ما را خُرد نمى‌کند و به بازى نمی‌گیرد.
(رشد، ص: 14)
پ.ن۱:اولین جمله ای که از استاد صفایی خوندم متن این دکمه بود! از اونجا به بعد متوجه شدم چه چیزهایی رو باید از ایشون می خوندم و نخوندم.کند ترین کتاب هایی که می خونم مربوط به ایشونه!هر صفحه اش رو سه روز باید فکر کنی!
پ.ن۲:از کتاب رشد یا صراط شروع کنید...
پ.ن۳: کتاب بخونیم...
پ.ن۴: فردا ۱۶اذره...روزی که خاطره خوبی ازش ندارم....سالگرد وفات پدر دوستم... لحظه لحظه ی از دست دادن پدرش رو کنارش بودم و درک کردم....چقدر از صبرش یاد گرفتم...شادی روحشون فاتحه ای قرائت بفرمایید.
