توی نوشته هام، گاها به صورت‌جلسات و یادداشت های جلساتِ دوران دانشجویی برمی خورم.
به اون مواردی که باید اول جلسه اشاره میکردم، به انتقاداتی که از بقیه و کارها داشتم، به خلاصه نظرات آدم ها راجع‌به یه موضوع چالشی، به دل نوشته هام بعد یه جلسه ی بد و به درد نخور و...
چقدر بالا پایین شدم
و چقدر خاطرات تلخِ یه سری اتفاقات و یا یه سری آدم ها هنوز که هنوز هست طعم گسش زیر زبونم میاد و ناراحتم می‌کنه.
آدم هایی که الان حتی یادشون نمیاد چقدر اشتباه کردند و چقدر کارهاشون حتی تا الان تلخ مونده!
پ.ن: ذنب به معنی دنباله است، کارهایی که تا مدت ها بعد اثرش و یادش و ادامه اش باقی مونده
خدایا ذنب هایی که حتی یادم نمیاد رو ببخش
و کاری کن بتونم اثرهای منفی کارهام رو جبران کنم...
یا غافر کل ذنوب
