بسم الله الرحمن الرحیم
ای پیامبر ما.....
أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ؟
وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ؟
الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَک؟
وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ؟
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا....
انگار هرآنچه موسی (ع) هنگام ابلاغ رسالتش برای دعوت فرعون از خدا خواست، همان ابتدا خدا به رسول دردانه اش داد.
شرح صدر، برداشتن وزر، یسر در امور محوله و...
همان دعای موسی....
قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی
وَیَسِّرْ لِی أَمْرِی
وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِی
یَفْقَهُوا قَوْلِی
وَاجْعَل لِّی وَزِیرًا مِّنْ أَهْلِی
هَارُونَ أَخِی
اشْدُدْ بِهِ أَزْرِی
پشت موسی(ع) به برادرش هارون گرم است؛
ظَهر و پشت پیامبر(ص) با داشتن علی(ع) سبک می شود.
پشت و پناه حسین(ع)، می شود برادرش عباس(ع). همان که با رفتنش الانُ انکسرَ ظَهری می شود حسین(ع)...
مدعی دروغ زَن انتظار.... تو چه؟ تو چقدر باربردار سختی های امامت شده ای؟
چقدر در حمل بار هدایت امام-که از سنگینی اش،کمر خم کرده- کمک کرده ای؟!
من
و من های شبیه به من
همان لاف زن های در غربتیم...
تا من منم، ضمیر تو پیدا نمی شود.
