کوه استوارم می تونی بلند بلند گریه کنی!
هر کی جای من بود
گریه می کرد...
کم می اورد...
بی خیال همه چی می شد...همه چی!
بی انگیزه می شد...
به زمین وزمان بد وبی راه می گفت
می پرسید چرا من؟چرا همش من؟
ولی !...
انگارعادت کردم به صبر
به صبر جمیل
توقعم رو از دنیا اوردم پایین..
وقتی دنیا درمصیبت پیچیده شده
وقتی تو سختی افریده شدیم
وقتی از بچگیم تا حالا انواع واقسام بلا و ابتلا رو تجربه کردم
یعنی من، مرد روزای سختم...
خودمم باورم شده باید سکوت کنم...باید بی اهمیت باشه برام
راستش بزرگ شدنم رو لا به لای تمام این سختی ها دارم حس می کنم
دارم به عجز رسیدنم رو می فهمم...
بنده خدا چقدر تلاش کرد یه جور بگه من ناراحت نشم.. افسردگی نگیرم...
ولی من...کوه استوارم..محکم محکم...
تو زندگیم خیلی چیزا فلسفه و حکمتش برام حل شده
خیلی چیزا بی اهمیت شده که نخوام براش غصه بخورم...
فقط
دلم می خواهد گاهی وقت ها یه نفر بهم بگه ...
کوه استوارم یه وقتایی می تونی کم بیاری ها! حتی می تونی بلند بلند گریه هم کنی...
این نیز...
(شاید هرگز نگذرد!شاید هم بگذرد....من ناامید نمی شم)
